Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2008

Το έζησα και αυτό, Grand Dinning Restaurant


Το έζησα χθες βράδυ και πρέπει να το μοιραστώ. Δείπνο σε Grand Dinning Restaurant.

Κάτι λοιπόν μια λιμνοθάλασσα που μεταβίβασα πρόσφατα και μου έμειναν μερικά λεφτουδάκια στη άκρη κάτι οι 3 αιθέριες υπάρξεις που μου ζήτησαν να τις συνοδέψω και βρέθηκα σε ένα άκρως αριστοκρατικό χώρο να δειπνίσω.
Τώρα μη φανταστείτε ότι είμαι κανένα ψώνιο που κυνηγάω τέτοια, το αντίθετο, γνωρίζω κάθε κουτούκι, ταβερνείο, τσιπουράδικο και λαδόκολλα που υπάρχει στο νομό και τα τιμώ, αλλά ήταν αδύνατο να μην ακολουθήσω.

Και έρχομαι τώρα να σας αναλύσω τις διαφορές ανάμεσα σε ένα κουτούκι και σε ένα εστιατόριο υψηλής γαστρονομίας γιατί το ξέρω ότι την έχετε την απορία ζωγραφισμένη στο μάτι και ξενυχτούσατε περιμένοντας να λυθεί ο γρίφος αυτός.

Αρχικά με το που θα μπεις και πεις το όνομα σου σε βλέπουν σαν να είσαι τουλάχιστον γαλαζοαίματος. Θα σε πάρουν συνοδεία, θα σε πάνε στο τραπέζι σου θα σου τραβήξουν την καρέκλα, θα σε βάλουν να κάτσεις και θα σου απλώσουν ολόλευκη πετσέτα στα πόδια σου. Άκουσα δε ότι σε ένα πολύ επώνυμο εστιατόριο μπορεί να σου ρίξουν και ένα γρήγορο λούσιμο χτένισμα ώσπου να έρθει το κυρίως πιάτο.

Στη συνέχεια λες και έχουν διαβάσει το βιογραφικό σου και σε ξέρουν καλά τι κουμάσι είσαι και τα πόσα χρόνια αποτοξίνωσης έκανες θα σου προσφέρουν σαμπάνια για να σε καλωσορίσουν και να σε κάνουν να χαλαρώσεις. Και όταν λέω σαμπάνια εννοώ αυτή από την καμπανία, την καμπανία της Γαλλίας, και όχι εκείνη που ανοίγουμε στα μπουζουκομάγαζα.

Μια ματιά στο τραπέζι και ανακαλύπτεις ότι σε κάθε παραβρισκόμενο αναλογούν περίπου τεσσεράμισι κιλά καθαρό ασήμι σε μαχαιροπήρουνα και τα διπλάσια κιλά σε κρύσταλλο και εσύ δεν έχεις πάρει τη βαλίτσα σου μαζί να πάρεις ένα σουβενίρ να το πουλήσεις και να αγοράσεις το τριαράκι που ζαχαρώνει το μωρό σου.

Και κάθεσαι τώρα και πας να βγάλεις το πακέτο των τσιγάρων σου, μόλις που σηκώνεις το δεξί σου χέρι και πριν μπει στη τσέπη ανάσταση κυρίου… 4 αναπτήρες έχουν λαμπαδιάσει και σε περιμένουν να βγάλεις τα τσιγάρα σου και να ανάψεις. Να μη σου πω για τη συχνότητα που αλλάζουν τα τασάκια, τζούρα και τασάκι, αλλοίμονο στη πλύστρα τους.

Δεν θα μιλήσω για το μενού εκεί ο σεφ δίνει ρεσιτάλ φαντασίας π.χ. Vinaigrette (ξέρετε το γνωστό λαδόξυδο) σοκολάτας. Εγώ ξέρω ότι το λαδόξυδο είναι για τη σαλάτα και η σοκολάτα ότι είναι για τις περιόδους που δεν κάνω σεξ (και πήρα κιλά τώρα τελευταία). Όχι εκεί όμως, εκεί θα συνοδέψει τον αστακό που συνοδεύετε από κοτόπουλο που συνοδεύετε από πουρέ αρακά που συνοδεύει το amuse bouche από παναρισμένο μπρόκολο που συνοδεύει τον σολομό και δεν εννοώ τον Διονύσιο.

Και πάνω που πας να βάλεις τη πρώτη μπουκιά στο στόμα σου σκάει μύτη μια αιθέρια ύπαρξη και σε ρωτά: αλάτι θέλετε? Και λες από μέσα σου είναι δυνατό να το ξέχασε ο σεφ? Και απαντάς ο άμοιρος: ναι θα ήθελα λίγο, και αυτή είναι η λάθος απάντηση!!! Διότι σε χρόνο μηδέν σκάει μύτη καρότσι με 48 διαφορετικά αλάτια, Ιμαλάϊων, με εσάνς από λευκό τσάι, από πιπέρια, από λαχανικά, από βανίλιες, από φρούτα του δάσους από φρούτα που δεν έχεις ματαξανακούσει, σε όλα τα χρώματα και εσύ πρέπει λες και δίνεις για το Lower ξανά να βρεις το σωστό και να πάρεις Α.

Τα ποτήρια δε… πάντα γεμάτα. Πίνεις πίνεις πίνεις και αυτά εκεί full. Λες και αν αδειάσουν για λίγο θα αφυδατωθούν, τόσο πολύ τα προσέχουν. Τρεις νέες κουβαλούσαν συνέχεια νερό από τη πηγή και τα γέμιζαν και ο Τάσος το κρασί. Αν δεν ήταν αντιαισθητικοί 4 οροί να κρέμονται γύρω από το τραπέζι να είστε σίγουροι ότι όλο και κάποιος σεφ θα το πρότεινε για να κάνει περικοπή προσωπικού.

Τη συνέχεια να σας πω δεν τη καλοθυμάμαι καθότι ο Τάσος έκανε εξαιρετικά τη δουλειά του και πέραν της σαμπάνιας, πέραν των merlot συγκεκριμένου κτήματος που πίναμε και πέραν των Tokay που συνόδεψαν τα γλυκά έχω ένα κενό μνήμης!

Πέραν όλων όμως εχθές το βράδυ έζησα μία αξέχαστη εμπειρία που σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να ζήσετε και εσείς παρέα με τα πιο πολύτιμα και αγαπητά σας άτομα. Το αξίζετε και σίγουρα το αξίζουν για να ένα βράδυ να σας κακομάθουν και να σας περιποιηθούν άνθρωποι που αγαπούν την δουλειά τους και έχουν ανάγει σε τέχνη την γαστρονομία την εξυπηρέτηση και τη φιλοξενία.
Για τέλος θα ήθελα να αναφέρω ότι η σύγκριση τιμής - προϊόντος θα σας εκπλήξει ευχάριστα.
ΥΓ: Και μην ξεχάσετε το αλάτι!!

Alfredo's Grand Dinning Restaurant
VIP area
Regency Casino Thessaloniki.
1ο βραβείο «Δημιουργικής Κουζίνας» στα «Βραβεία Gourmet 2007-2008» διάκριση «Καλύτερης λίστας κρασιών στην Βόρεια Ελλάδα»,
Για έκτη συνεχόμενη χρονιά βραβευμένο με χρυσό σκούφο.

1 σχόλιο:

Unknown είπε...

Εγώ πάντως πέρασα υπέροχα, μου πάει αυτό το gourmet, tres chic κλπ στυλ! Βέβαια, την Κυριακή λέω να σε πάω για κοψίδια γιατί, μετά το τρίτο μπουκάλι merlot, δεν μπορώ να ξεχωρίσω το σωστό αλάτι και γίνομαι και πιο άμπνταλη από το κανονικό. Για αυτούς τους λόγους και άλλους πολλούς, μη δημοσιεύσιμους, το κουτούκι μου κάθεται συνήθως καλύτερα. Alfredo's ξανά τον επόμενο μήνα, ελπίζω με πιο εμπλουτισμένη σύνθεση παρέας (if u know what i mean). Περιμένω το επόμενο σχόλιό σου...
Φανή