Δεν ξέρω για εσάς αλλά εγώ όταν με επισκεφθεί μία φορά τον χρόνο ένα γερό κρύωμα γίνομαι ράκος. Μη του μιλάτε του παιδιού, αφήστε το να κλαίει ένα πράγμα.
Αρχικά είμαι ένα ρεμάλι που σέρνετε. Από καναπέ κρεβάτι και το ανάποδο. Αξεσουάρ απαραίτητο το πακετάκι με τα Kleenex για την καταρροή και χίλια δυό κουτάκια με χάπια που από ένα σημείο και μετά δεν θυμάμαι τι πήρα και πότε, σε μια μόνιμη καταστολή ένα πράγμα.
Τη μία να αισθάνομαι ότι λιάζομαι στις Μαλβίδες και την άλλη ότι είμαι κατάστρωμα σε παγοθραυστικό στην Ανταρκτική, ζέστη κρύο και το αντίθετο, ντύσου γδύσου ένα πράγμα, λες και δουλεύω σε στριπτιτζάδικο.
Και οκ σας λέω αυτά τα παλεύω, μόνος μου και με όση περισσότερη αξιοπρέπεια μπορώ τους άλλους όμως τέτοιες μέρες δεν θέλω να τους βλέπω.
Πρώτη πάντα χτυπά η μητέρα (ναι το έχουν το ένστικτο): Τι κάνεις? Καλά. Σε είδα στον ύπνο μου και καθάριζες ψάρια, ΣΙΓΟΥΡΑ είσαι καλά? Και κάνεις το λάθος και της λες , ένα κρυωματάκι έχω. Λάθος μεγάλο διότι αρχίζει ο μονόλογος της μάνας, και το ήξερα εγώ, πάντα έτσι από τότε που έφυγες από το σπίτι με εκείνη, την να μη πω το όνομα της, όλο χάλια είσαι. Δεν ντύνεσαι ζεστά, δεν τρως καλά, δεν ανάβεις τα καλοριφέρ, δεν σου κάνει μια σουπίτσα η άχρηστη, δεν σε τρίβει με Vix η γαϊδούρα, δεν, δεν, δεν... Το στάδιο αυτό μπορεί να κρατήσει ώρες οπότε μόνο με μια απάντηση του τύπου: έλα βρε μαμά μη κάνεις έτσι καλύτερα είμαι μάλιστα μόλις ετοιμαζόμουν να φύγω για τη δουλειά, ίσως λέω ίσως έτσι και να τη γλυτώσετε.
Μετά χτυπούν συνάδελφοι και φίλοι όλοι με τις απορίες τους και τις συμβουλές τους.
Μα πως το έπαθες αυτό? - Μικρός όταν έπεσα από ποδήλατο.
Να ντύνεσαι ζεστά – Όχι γουστάρω καταχείμωνο να τριγυρνώ τόπλεζ.
Να πιείς ένα ζεστό τίλιο. – Πριν ή μετά την Βότκα?
Να κάνεις ένα καυτό μπάνιο. – Γαμώτο και εγώ έλεγα να την πέσω στις καβουρότρυπες.
Να πάρεις βιταμίνες – Να πάρω τα βουνά καλύτερα?
Να κάνεις μια σουπίτσα _ Γιατί μεθυσμένος είμαι?
Και εντέλει εκείνο που πολύ σοφά κάνει ο κάθε πικραμένος άρρωστος είναι να απενεργοποιήσει όλα τα τηλέφωνα του και ως εκ θαύματος να δει τα συμπτώματα να υποχωρούν έως τη στιγμή που θα ακούσει την τρομερή φωνή στο θυροτηλέφωνο να του λέει: Έλα η μαμά είμαι σου έφερα……
Αρχικά είμαι ένα ρεμάλι που σέρνετε. Από καναπέ κρεβάτι και το ανάποδο. Αξεσουάρ απαραίτητο το πακετάκι με τα Kleenex για την καταρροή και χίλια δυό κουτάκια με χάπια που από ένα σημείο και μετά δεν θυμάμαι τι πήρα και πότε, σε μια μόνιμη καταστολή ένα πράγμα.
Τη μία να αισθάνομαι ότι λιάζομαι στις Μαλβίδες και την άλλη ότι είμαι κατάστρωμα σε παγοθραυστικό στην Ανταρκτική, ζέστη κρύο και το αντίθετο, ντύσου γδύσου ένα πράγμα, λες και δουλεύω σε στριπτιτζάδικο.
Και οκ σας λέω αυτά τα παλεύω, μόνος μου και με όση περισσότερη αξιοπρέπεια μπορώ τους άλλους όμως τέτοιες μέρες δεν θέλω να τους βλέπω.
Πρώτη πάντα χτυπά η μητέρα (ναι το έχουν το ένστικτο): Τι κάνεις? Καλά. Σε είδα στον ύπνο μου και καθάριζες ψάρια, ΣΙΓΟΥΡΑ είσαι καλά? Και κάνεις το λάθος και της λες , ένα κρυωματάκι έχω. Λάθος μεγάλο διότι αρχίζει ο μονόλογος της μάνας, και το ήξερα εγώ, πάντα έτσι από τότε που έφυγες από το σπίτι με εκείνη, την να μη πω το όνομα της, όλο χάλια είσαι. Δεν ντύνεσαι ζεστά, δεν τρως καλά, δεν ανάβεις τα καλοριφέρ, δεν σου κάνει μια σουπίτσα η άχρηστη, δεν σε τρίβει με Vix η γαϊδούρα, δεν, δεν, δεν... Το στάδιο αυτό μπορεί να κρατήσει ώρες οπότε μόνο με μια απάντηση του τύπου: έλα βρε μαμά μη κάνεις έτσι καλύτερα είμαι μάλιστα μόλις ετοιμαζόμουν να φύγω για τη δουλειά, ίσως λέω ίσως έτσι και να τη γλυτώσετε.
Μετά χτυπούν συνάδελφοι και φίλοι όλοι με τις απορίες τους και τις συμβουλές τους.
Μα πως το έπαθες αυτό? - Μικρός όταν έπεσα από ποδήλατο.
Να ντύνεσαι ζεστά – Όχι γουστάρω καταχείμωνο να τριγυρνώ τόπλεζ.
Να πιείς ένα ζεστό τίλιο. – Πριν ή μετά την Βότκα?
Να κάνεις ένα καυτό μπάνιο. – Γαμώτο και εγώ έλεγα να την πέσω στις καβουρότρυπες.
Να πάρεις βιταμίνες – Να πάρω τα βουνά καλύτερα?
Να κάνεις μια σουπίτσα _ Γιατί μεθυσμένος είμαι?
Και εντέλει εκείνο που πολύ σοφά κάνει ο κάθε πικραμένος άρρωστος είναι να απενεργοποιήσει όλα τα τηλέφωνα του και ως εκ θαύματος να δει τα συμπτώματα να υποχωρούν έως τη στιγμή που θα ακούσει την τρομερή φωνή στο θυροτηλέφωνο να του λέει: Έλα η μαμά είμαι σου έφερα……
1 σχόλιο:
Το κρύωμα ... κρύωμα. Αλλά το χιούμορ ... χιούμορ. Εύγε
Δημοσίευση σχολίου