Πέμπτη 4 Ιουνίου 2009

Το Κούνγκι έγινε το σαλόνι μου.

Το Κούνγκι έγινε το σαλόνι μου. Ποια Βαγδάτη και ποια Τεχεράνη? Θες να δεις την απόλυτη καταστροφή? Πέρνα να σε κεράσω καφέ να το διαπιστώσεις και μόνος σου!

Τι βλέπω αυτή τη στιγμή γύρω μου?
Στα αριστερά μου έχω μια υπέροχη αμμουδιά ακριβώς ανάμεσα στο καλοριφέρ και το υπολογιστή που δουλεύω. Αλήθεια σας λέω κατεβάζω τα πόδια στο πάτωμα και είναι σαν να είμαι στις Μαλβίδες.
Στα δεξιά μου? Η Νορμανδία κατά τη διάρκεια της απόβασης των συμμάχων. Ένας Μπωντλαίρ, έκδοση των αρχών του προηγούμενου αιώνα, μασημένος. Ένας Όσκαρ Γουάιλντ εξαθλιωμένος από το πήγαινε έλα. Μια ολόκληρη συλλογή dvd έργων του Γούντι Άλεν να παραδέρνουν σαν οδοιπόροι σε έρημο. Οι κουρτίνες μου για κάποιο ανεξήγητο λόγο ξεκινούν από το σαλόνι και καταλήγουν στις ντοματιές μου έξω στο μπαλκόνι. Μια υπέροχη κουβέρτα σε λευκό με πράσινες λεπτομέρειες να έχει πάρει δυσμενή μετάθεση κάτω από το έπιπλο της τηλεόρασης. ΟΛΑ μα ΟΛΑ τα διακοσμητικά αντικείμενα στις πιο περίεργες πόζες και θέσεις στον χώρο. Και κροκέτες, παντού κροκέτες, χιλιάδες κροκέτες Να την πατάς στην είσοδο και να φτάνεις στο μπαλκόνι από το γλίστρημα.

Να μην πολυλογώ ότι μετακινείτε μέσα στο σπίτι έχει μετακινηθεί.
Έχετε δει αυτή την εκπομπή στη τηλεόραση που πάει ένα συνεργείο και γκρεμίζει το παλιό σπίτι του ιδιοκτήτη και μετά του φτιάχνει ένα καινούργιο, μεγάλο και υπερπολυτελές? Ε σε εμένα το γκρέμισαν και έφυγαν. Για την ακρίβεια δεν έφυγαν αλλά έμειναν και παίζουν μέσα στα χαλάσματα!

Τα καμάρια μου, τα μόλις δύο μηνών pets μου. Τα νεόφερτα γατιά μου.
Δύο αδελφάκια πήρα για να έχουν παρέα να μην αισθάνονται μοναξιά. Για να στηρίζουν το ένα το άλλο σε μια δύσκολη στιγμή, για να πλένει το ένα το άλλο, για να παίζουν παρέα και φυσικά για να με κρατούν ξάγρυπνο τα βράδια παίζοντας επάνω μου κυνηγητό, κρυφτό και το πιάσε πιάσε (όχι το δαχτυλίδι) αλλά τον λοβό του Γιώργου.
Ο μαύρο κύκλος κάτω από το μάτι μου έφτασε στο γόνατο από την αγρυπνία!

Σαν την κορασόνα κυκλοφορώ μέσα στο σπίτι από την μία με την σφουγγαρίστρα και από την άλλη το καθαριστικό.
Σαν τιμωρημένος κάθομαι στη γωνία διότι αυτά επιλέγουν τις καλύτερες θέσεις σε καναπέ και πολυθρόνα.
Άσε το άλλο… όλοι μαυρίζουν τέτοιες μέρες και εγώ είμαι πορτοκαλής στο χρώμα από το betadine διότι από τα νυχάκια τους είμαι χιλιογρατζουνισμένος! Και άντε μετά να πείσω το έτερον ήμισυ ότι οι γρατζουνιές στο σβέρκο είναι από την γάτα!

Έτσι κυλούν οι μέρες μου πλέον. Παρέα με την Σάρα και την Μάρα όσο για το κακό συναπάντημα έγινε!



Παρασκευή 22 Μαΐου 2009

Γιατί ρε φίλε?


Από την άνοιξη με πιάνει η διάθεση για θάλασσα και μπάνιο (οκ και για mochitos και beach bars και chill out μουσικές αλλά αυτό δεν είναι το θέμα μας). Το Πάσχα δεδομένο το έχω το πρώτο μπάνιο αν όχι και νωρίτερα. Οπότε φανταστείτε τι με έπιασε με τις ζέστες αυτές ημέρες! Λύσσα κακιά για μπάνιο.

Από καιρό έχω χαρτογραφήσει κάποιες παραλίες στις οποίες ακόμη και τον Δεκαπενταύγουστο μπορώ να είμαι μόνος, απουσία κάθε άλλου λουόμενου.
Όμως δεν ξέρω τι έμπνευση είχα και επέλεξα την προηγούμενη εβδομάδα να πάω σε μία άσχετη παραλία, δύσβατη για συμβατικό αυτοκίνητο, αλλά παραδεισένια.

Παρκάρισα το αυτοκίνητο πάνω από τη παραλία λοιπόν, περπάτησα κανένα δίλεπτο και έφτασα. Άπλωσα σαν καλό παιδί την πετσέτα μου, έφτιαξα το αυτοσχέδιο μου σκίαστρο έβγαλα από το σακίδιο μου όλο τον εξοπλισμό (mp3, βιβλίο, καφέ, κλπ) και βούτηξα αμέσως.

Θερμοκρασία νερού δεν θα σας πω, αλλά μόνο ότι μπήκα με περιφέρεια ας πούμε 90 εκατοστών και βγήκα με 35! Όλα καλά λοιπόν. Και βγαίνω και ξαπλώνω και ανοίγω τον καφέ μου και ανάβω το τσιγάρο μου (ναι ναι μπορείτε να με μισήσετε όσοι θέλετε για αυτό αλλά είμαι μάλλον αυτό που λένε φανατικός καπνιστής).

Και κάπου εκεί άκουσα μια φωνή από ψηλά «σε αρέσει εδώ μωράκι μου»? Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι είναι αδύνατον αυτό που ακούω να έχει ειπωθεί από στόμα χερουβίμ οπότε μάλλον επισκέπτες στην παραλία μου ήταν. Σηκώνω το κεφάλι μου να δω και φευγαλέα είδα μια μακριά ξανθιά κόμη να χάνετε μέσα σε ένα μαύρο κονσερβοκούτι!

Και σκάει λοιπόν μύτη στο πεντάλεπτο ένα jeep Tuareg σε μαύρο χρώμα, κατηφορίζει τον λόφο και παρκάρει δίπλα μου. Και όταν λέω δίπλα μου εννοώ δίπλα μου στην παραλία πάνω εκεί που σκάει το κύμα. Όχι πιο πίσω, όχι πιο πέρα, όχι σε απόσταση μεγαλύτερη των δέκα μέτρων.
Και σκέφτομαι και λέω στον εαυτό μου γιατί ρε φίλε?

Αν ήθελα ρε φίλε να ξαπλώσω δίπλα σε ζάντα αυτοκινήτου, γιατί να μην κατέβω στη πυλωτή του σπιτιού μου, χωρίς να χρειαστεί να κάνω και 100 χιλιόμετρα μολύνοντας με το καυσαέριο μου το περιβάλλον?

Αν ήθελα ρε φίλε να ακούσω τα άπαντα του Ζαγοραίου στη διαπασών από το τελευταίας τεχνολογίας mp3 του αυτοκινήτου σου θα ερχόμουν σε παραλία ρε φίλε? Όχι φυσικά, θα πήγαινα στο μαγαζί της παραλιακής που τραγουδά ο αοιδός!

Αν ήθελα ρε φίλε να δω την αρκουδότριχα σου να ανεμίζει από το αγέρι πασαλειμμένη με Nivea θα ερχόμουν εδώ ή μήπως θα ήταν καλύτερα να πάω στον Αρκτούρο στο Νυμφαίο να στηρίξω και το έργο τους?

Αν λέω, αν ήθελα, ρε φίλε να δω τσόντα και μάλιστα του 70 και κακής ποιότητας θα ερχόμουν σε παραλία, που μου θέλεις και χαριεντίσματα με την ενζενί παρέα σου. Όχι φυσικά θα νοίκιαζα από το dvd shop της γειτονιάς μου και θα καθόμουν σπίτι μου με τα ποπ κόρν μου τις μπύρες μου και την άνεση του καναπέ μου!

Αν ήθελα ρε φίλε να δω αυτό το στιλιστικό ατόπημα που λέγετε ημιδιάφανο – λευκό – ανδρικό – βρεγμένο - μαγιό πάνω σε αρκουδίσιο σώμα, θα ερχόμουν παραλία? Όχι φυσικά θα πήγαινα στην έκθεση φωτογραφίας με θέμα το κιτς που έλαβε χώρα πρόσφατα σε εκθεσιακό χώρο της πόλης μου!

Και τέλος αν ήθελα ρε φίλε να ακούω μια τσιριχτή φωνή όλη την ώρα να επαναλαμβάνει τα πολύ πρωτότυπα: «super μωρό μου», «αχ μη με πιτσιλάς μωρό μου», «σταμάτα μωρό μου» θα ερχόμουν σε παραλία? Όχι φυσικά, θα πήγαινα σε οίκο ανοχής!

Οπότε καταλαβαίνετε… δεν άντεξα ο άνθρωπος όλο αυτό το σοκ. Μάζεψα την πραμάτεια μου έσκυψα το κεφάλι και αναχώρησα από την παραλία. Με νίκησε ο πολιτισμός τους!

Βέβαια την εναλλακτική την έχω στο τσεπάκι μου. Στην επόμενη εξόρμηση μου για μπάνιο θα επιλέξω κάποιο σιντριβάνι στο κέντρο της πόλης μου!
Θα πάω με τα πόδια (οικονομία στα καύσιμα, λιγότεροι ρύποι).
Θα παραγγείλω τον καφέ μου από παρακείμενο καφενέ (τόνωση της τοπικής οικονομίας).
θα ακούω μουσική από το κοντινό καφέ (λιγότερη κατανάλωση σε μπαταρίες για το mp3 λιγότεροι ρύποι).
Θα πω και δύο καλημέρες σε γνωστούς περαστικούς (μέτρο κατά της αποξένωσης που εμφανίζετε σε μεγάλες πόλεις).
Και τέλος θα προσφέρω τέτοιο θέαμα, που η κα. Χριστίνα Λαμπίρη θα έχει υλικό για όλη την ερχόμενη τηλεοπτική σεζόν να παίζει.

Δευτέρα 11 Μαΐου 2009

Ανοικτές Πόρτες 2009



Η Οινοποιία Αρβανιτίδη, ως μέλος των Δρόμων του Κρασιού της Βορείου Ελλάδος, συμμετέχει στην εκδήλωση «Ανοιχτές Πόρτες» και σας προσκαλεί στο κτήμα της στον Ασκό Θεσσαλονίκης το Σαββατοκύριακο 16-17 Μαΐου 2009 (10.00 – 18.00).

Η γευστική δοκιμή των κρασιών της θα συνδυαστεί με το ονομαστό κασέρι Σοχού.

Η Οινοποιία Αρβανιτίδη βρίσκεται στον Ασκό Θεσσαλονίκης. Στο υψόμετρο των 500 μέτρων, τα 30 στρέμματα των ιδιόκτητων αμπελώνων μας απολαμβάνουν το οικοσύστημα που ευνοεί την παραγωγή κρασιών φίνων, πολύπλοκων και ισορροπημένων. Στο σύνολο του αμπελώνα εφαρμόζουμε τη βιολογική καλλιέργεια.

Παρασκευή 13 Μαρτίου 2009

Ου! Ου! Ου! 666


Τέτοιο κακό, χρόνια είχε να με βρει και να μην σας τύχει εύχομαι. Τελευταία φορά ήταν προ δεκαετίας με μια σχέση μου που έληξε σε χρόνο μηδέν. Ένα πράγμα να σε βλέπω και να θέλω να σου κάτσω μπουνιά, να περνάς από δίπλα μου και να σου βάλω τρικλοποδιά, να μου χαμογελάς για καλημέρα και εγώ να φαντασιώνομαι ότι περνάει από πάνω σου τραίνο και με το που σε περνά να βάζει και όπισθεν!

Αυτό έπαθα με τον υπολογιστή μου και ο internet! Είμαι καλά γιατρέ μου?

Μια άρνηση γαϊδουρινή μιλάμε! Να μην τον βλέπω να μη θέλω να τον αγγίξω, Ένα πράγμα πώς να σας το εξηγήσω? Πως έκανε η Λουκά όταν μιλούσε (αρχικά) για τον Ψινάκη… ένα τέτοιο πράγμα. Ου! Ου! Ου! 666 ουστ! από εδώ!

Να μπαίνω στο σαλόνι και να του γυρνάω την πλάτη επιδεκτικά για να τον μηδενίσω σας λέω.
Σκέφτηκα να του βάλω ένα ωραιότατο σεμεδάκι που μου είχε κάνει μια θεία μου δώρο, στο χέρι παρακαλώ πλεγμένο, και να σκεπάσω την οθόνη του να μην τον βλέπω!
Επίσης με προβλημάτισε αρκετά η ιδέα να βάλω μια ωραιότατη κορνίζα γύρω γύρω στην οθόνη και να επιλέξω στο desktop μια ωραιότατη εικόνα με αλπικό τοπίο!
Αν δεν ήταν γεμάτο το πατάρι θα τον είχα βάλει ήδη εκεί και θα έβαζα ένα υπέροχο φυτό στη θέση του να το βλέπω και να χαίρομαι!
Έπαιξε και η ιδέα του κολάζ, δίσκου σερβιρίσματος, πίνακας ανακοινώσεων, ή στόχος για darts.
Στο τέλος τον άφησα εκεί μόνο του στη γωνία να σκονίζετε ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή στο μέλλον όταν θα έχει αποκτήσει συλλεκτική και αμύθητη αξία θα σκάσει μύτη ο Indiana Jones θα τον ξεθάψει και θα κάνει ακόμα μία μεγάλη εισπρακτική επιτυχία!

Δεν ξέρω που θα πάει αυτή η σχέση με τον υπολογιστή μου! Κάποιοι φίλοι μου λένε ότι αν ραγίσει το γυαλί δεν ξανακολλάει. Ένας φίλος γιατρός μου είπε ότι με μια γερή αντιβίωση θα γίνω καλά. Εγώ πάλι πιστεύω ότι τόσα χρόνια μαζί ίσως θα πρέπει να προσπαθήσω να του δώσω μια δεύτερη ευκαιρία να μην μεγαλώσουν τα παιδιά έτσι χωρίς γονείς!

Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2009

ΝΑΙ! ΠΗΓΑ ΑΘΗΝΑ!

… και αν χιονίζει και αν βρέχει το αγριο-γούρουνο αντέχει (που λέει και το άσμα). Κάπως έτσι ήταν το τελευταίο δεκαήμερο.

Ε ναι λοιπόν πήγα Αθήνα. Πήγα εγώ έφυγε ο Παλαιοκώστας. Και πως πήγα? Γυμνός στα αγγούρια. Διότι τι φίλοι είστε εσείς? Να μη με ενημερώσετε καθόλου για τα trends της πρωτεύουσας? Να μη μου δώσετε μια συμβουλή?

Γιατί δεν μου είπατε ότι υπάρχει κώδικας ενδυμασίας? Πείτε μου: «ρίξε βρε Γιώργο μου και 2 Burberrys στη βαλίτσα». Που πήγαινα τοίχο τοίχο από την τροπή. Διότι ανακάλυψα ότι αυτό το καρουδάκι της Burberrys φοριέται πολύ στο κλεινόν άστη. Καπέλα, καμπαρντίνες, φούστες, γάντια, πουκάμισα, παντελόνια, ζώνες ως και ένα σκύλο είδα να κατηφορίζει την Ομήρου με το καρουδάκι της Burberrys. Τόσο καρό ούτε στα highlands δεν είδα. Και εγώ το γυφτάκι, τζινάκι, πουκαμισάκι και στο τσακίρ κέφι ένα σακάκι, και όλα μονόχρωμα όχι καρό! Που να κυκλοφορήσω από την ντροπή?

Για την έκθεση τι να πω? Αυτό δεν ήταν έκθεση κρασιών, αυτό ήταν τηλεπαιχνίδι, αυτό ήταν βρες το και κέρδισε. Διότι εκεί που καθόμουν στο stand αμέριμνος και χαλαρός τσούπ έσκαγε μύτη όλο και κάποιος και έθετε την τρομερή ερώτηση:
Γεια χαρά Γιώργο (ούπς με ξέρει) ποιος είμαι εγώ?
Ποίος είσαι εσύ ντε? που εγώ δεν θυμάμαι τι έφαγα χθες το βράδυ!
Από το μπλόγκ βρε!
Και εκεί άρχιζε το βασανιστήριο (λέω κυρίες και κύριοι μου, ξέρετε εσείς σε ποιους αναφέρομαι) μην είσαι ο Χ? όχι! Μην είσαι ο Ψ? όχι! Μην είσαι ο Ζ-Ε διά του 3,14?
Όχι! Μη πω καμιά μαλ…ία και μου κόψεις την καλημέρα? Όχι βρε!
Γονατιστός παρακαλούσα σε κάποιες περιπτώσεις: αποκάλυψε μου το nick name σου σατανικέ βασανιστή και εγώ ότι θες. Πέτα την μάσκα σου! Δώσε μου ένα όνομα! Δώσε μου ένα τίτλο ανάρτησης!
Και κάπου εκεί και αφού βλέπαν έναν άντρα να σπάει και να γίνετε κομμάτια συνήθως μου λέγαν το όνομα.
Και επί της ευκαιρίας να σας ευχαριστήσω όλους σας που μου κάνατε την τιμή να έρθετε και μου δώσατε την ευκαιρία να οπτικοποιήσω της κουβέντες μας και να λύσω διάφορα μυστήρια του τύπου: η Everything53 είναι γεννημένη το 53 ή είναι 53 ετών? Ο κακός ο λύκος έχει μεγάλα δόντια? Η πεταλούδα τι χρώματα έχει? Το χρυσό Πι Πι απαστράπτει? Η olive tree girl είναι μια χωριατοπούλα? Η κοκκινοσκουφίτσα θα έρθει με το καλαθάκι της? κ.ο.κ. Σας ευχαριστώ πολύ όλους.

Βγήκα και στην Αθήνα, αμέ! Μη με φανταστείτε να χτυπιέμαι όμως σε clubs, για φαγητό και καφέδες πήγαινα! Καλαμάκι δεν έφαγα βέβαια για να είμαι ειλικρινής αλλά σουβλάκια έφαγα (μπηχτή) και γενικότερα έφαγα καλά. Και στου Ψειρή πήγα και στο Φάληρο πήγα και το κέντρο πάνω κάτω το έφερα και στη Πάρνηθα πήγα! Βέβαια ένα πρόβλημα στο να βρω ένα μαγαζί να πιώ τσίπουρο το είχα, αλλά σε ότι έχει να κάνει με το ποτό είμαι βολικό παιδί οπότε βολεύτηκα με σούμα με τσικουδιές και κρασιά φυσικά!

Και γύρισα εν μέσο χιονοθύελλας στο χωριό μου. Και έχω ήδη φορτώσει τρείς πιστωτικές στο maximum αυτές της ημέρες αγοράζοντας Burberrys διότι έχω κατά νου να ξανακατέβω και δεν θέλω να με κακοχαρακτηρίσετε!

Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2009

ΣΤΟ ΖΑΠΠΕΙΟ ΜΙΑ ΜΕΡΑ....


Έλα να ράβουνε ταγιεράκια οι κυρίες και οι κύριοι να προσπαθήσουν να μπουν στα κουστουμάκια τους που από το γάμο έχουν να φορέσουν.
Έλα να ξεσκονίσουμε κανένα γαλλικούλι που μόνο Bonjour και Bonsoir μου είστε!
Έλα να κάνουμε πρόβα στον καθρέφτη εκείνο το σνομπ το υφάκι που το παίρνουμε όταν βλέπουμε πρώην και τον κάνουμε ένα με το χώμα!

Πλάκα σας κάνω, βάλτε το αγαπημένο τζινάκι σας, πάρτε τους κολλητούς σας, φορέστε το πιο μεγάλο χαμόγελο, πείτε και ένα αι σιχτίρ στον άδικο ντουνιά και κατηφορίστε για το Ζάππειο.

Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα. Και δεν εννοώ, την ώρα που γεννιέται η ζωή, που λέει το άσμα αλλά για την ώρα του να γνωρίσετε το καλό Ελληνικό κρασί και επί τη ευκαιρία εμένα! Γιατί μετά πάλι πρέπει να γυρίσω στο Hollywood διότι αυτή ή Monica (η Bellucci ντε) πολύ ζηλιάρα είναι και σε χλωρό κλαδί δεν με αφήνει!!!

Λοιπόν την Παρασκευή 20 & το Σαββατοκύριακο 21 & 22 Φεβρουαρίου διοργανώνονται στο Ζάππειο μέγαρο τα Διονύσια. Μία από τις μεγαλύτερες εκδηλώσεις του οινικού χώρου που δίνουν στους καταναλωτές την ευκαιρία να δοκιμάσουν τα καλύτερα, τα πιο φρέσκα, τα πιο ιδιαίτερα κρασιά του Ελληνικού αμπελώνα.

Και φυσικά να γνωρίσετε και τους οινοπαραγωγούς από κοντά. Να τους πείτε και να σας πουν τον πόνο τους, συγνώμη, την άποψη ήθελα να πω.
Ξέρετε οι εκθέσεις είναι το καλύτερο μου. Μπορεί να γίνομαι κομμάτια στη κούραση, μπορεί να θέλω ώρες ψυχανάλυσης μετά για να έρθω στα ίσια μου, μπορεί να χάνω 2-3 κιλά σε 48 ώρες αλλά μου αρέσουν.

Να σας δώσω όμως και μία γραμμή βρε παιδιά δικοί μου άνθρωποι είστε μην έρθετε γυμνοί στα αγκάθια.
Λοιπόν ακολουθούν οδηγίες προς ναυτηλωμένους που θα επισκεφθούν την έκθεση.

Με την είσοδο σας θα σας δώσουν ένα ποτήρι. Ναι, ναι, είναι δικό σας για να δοκιμάζετε. Προσοχή μη μετά το πέμπτο ποτηράκι το ξεχάσετε πουθενά το επόμενο θα πρέπει να το πληρώσετε!
Καλό είναι να δοκιμάζετε τα κρασιά με μία σειρά. Πρώτα τα λευκά, δεύτερο γύρο με ερυθρά και στο τέλος τα γλυκά. Διότι έτσι είναι πιο καθαρές οι γεύσεις και θα μπορείτε να κάνετε καλύτερη σύγκριση. Στο σπίτι δεν τρώμε ρώτα το γλυκό μετά το ιμάμ και στο τέλος τη σούπα. Υπάρχει μία τάξη των πραγμάτων!
Στα τραπέζια επάνω θα υπάρχουν 2 σκεύη σαν σαμπανιέρες δεν είναι όμως! Είναι πτυελοδοχεία. Που θα πει ότι επειδή θα δοκιμάσετε πολλά κρασιά δεν τα πίνετε. Μυρίζετε, ελέγχετε το χρώμα, βάζετε μια μικρή ποσότητα στο στόμα το στριφογυρνάτε και το φτύνετε μέσα στα πτυελοδοχεία. Δεν είναι ντροπή και το κάνουν όλοι. Ντροπή θα είναι να πιείτε σαράντα ποτήρια και να τραγουδάτε την Φραγκοσυριανή ημίγυμνοι και ντίρλα. Οπότε φτού και πάμε για άλλα.
Σχόλια του τύπου: Τόσο ωραία κρασιά και να μην έχετε ένα κοψίδι, ένα μεζέ βρε φίλε, θεωρούνται άκυρα. Διότι οινοπαραγωγοί είμεθα και ουχί αγελαδάρηδες στην άγρια δύση να θρέφουμε βοοειδή! Ήρθατε να δοκιμάσετε κρασιά και ουχί κιοφτέδες! Άσε που μας το απαγορεύουν οι κανονισμοί αλλιώς ένα μουσακά από βραδύς θα τον έριχνα στο φούρνο να σας τρατάρω.
Φροντίστε να έχετε μαζί σας ένα στυλό και ένα σημειωματάριο. Όχι για να μοιράζετε δεξιά αριστερά το τηλέφωνο σας, αλλά για να μπορέσετε να σημειώσετε όποιο κρασί σας εντυπωσιάζει και να το ζητήσετε στη κάβα ή στο επόμενο εστιατόριο θα επισκεφθείτε!

Αυτά σε γενικές γραμμές, τώρα αν έχετε όποια άλλη απορία θα χαρώ να σας τη λύσω από κοντά στο stand Νο 11 της μπλε πτέρυγας με την επωνυμία Οινοποιία Αρβανιτίδη που θα βρίσκομαι αυτές τις 3 ημέρες μαζί με τον τρομερό αδερφό μου και το τηλέφωνο του φυσικά!

Ώρες λειτουργίας της έκθεσης:
Παρασκευή 14:00 – 22:00
Σάββατο & Κυριακή 12:00 – 20:00

Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2009

POETRY


Μα όπου και αν γυρίσω, όπου και να πέσει το μάτι μου όλο ποιήματα βλέπω. Κάτι έχει γίνει και οι περισσότεροι εκφράζονται με αυτά!
Και λέω στον εαυτό μου, οκ Γιώργο ένα πτυχίο το έχεις, πέντε βιβλία τα έχεις διαβάσει, ε δε μπορεί κάτσε και γράψε και εσύ κάτι! Ένα ποίημα βρε παιδί μου πόσο δύσκολο μπορεί να είναι?
Και χαμήλωσα τα φώτα και έβαλα κρασάκι και άναψα τα αρωματικά κεριά μου, μόνο δάφνες δεν είχα να κάψω για να μου έρθει η έμπνευση αλλά είπα να μη με πτοήσει αυτό. Έτοιμη η ατμόσφαιρα.
Και πήρα χαρτί και μια πέννα, που είχα δώρο από μια εταιρία για τη βράβευση μου σαν υπάλληλος του μήνα, και άρχισα να ποζάρω σαν την Έλλη Στάη με το Mont banc της να μου έρθει η έμπνευση!
Αποφάσισα πρώτα να επιλέξω λέξεις κλειδιά που θα ήθελα να περιέχει το ποίημα και μετά να τις δέσω. Και ήθελα να έχει πόνο σαν συναίσθημα. Άρχισα να επιλέγω λέξεις και κατέληξα στις:
Εσωτερική - Πόνος – Φεγγάρι – Μόνος
Και ειδού σε πρώτη παγκόσμια ανάγνωση το αποτέλεσμα:

Ανοίγοντας εχθές την εσωτερική ντουλάπα,
μου έπεσε μια κούτα εις την μάπα.
Σκορπίσαν πράγματα στο πάτωμα,
και εγώ απέκτησα στο πρόσωπο αιμάτωμα.
Μια μπλούζα έπεσε, με στάμπα το φεγγάρι
που απ’της Μυκόνου τα στενά την είχαμε πάρει.
Μα τώρα στο τριάρι είμαι μόνος
και από το κεφάλι δεν λέει να περάσει ο πόνος.

Μη το βλέπετε έτσι πεζό. Ένας κριτικός της ποίησης, και του νησιού ίσως, θα έλεγε ότι ο ποιητής μιλά για το ξεκλείδωμα της ψυχής και την επαναφορά των απαγορευμένων έλξεων που ο χρόνος είχε απορροφήσει και η καθημερινότητα είχε αφομοιώσει. Αποτέλεσμα αυτού είναι η σύγκρουση του ποιητή με τις αλήθειες του, τις οποίες και δεν υπερνικά σε πρώτο επίπεδο, αλλά σε ένα βάθος χρόνου θα φέρουν τις ισορροπίες που έχασε κοιτάζοντας έξω από τη κυκλικά χτισμένη λήθη του.

Τον θερμοσίφωνα τον έκλεισα?

Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2009

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ (50)


I had that dream last night you know one of this colorful dreams .

It was on of those liquid days and I was walking barefoot in a forest when suddenly an eagle landed from the sky in front of me. With a deep voice he told me: welcome to utopia my friend wayfarer this is the place that you can have your dreams come true so move on and carpe diem because in this emotional age that you are, you can touch and get everything!
I looked around and I saw the strangest picture I have ever seen, it was chaos.
An elf was dancing around an olive tree repeating the same words red red spinner tied up help borbotsalo get a nap! Supercalifragili give my nek a busy bee.

At the roots of the tree a girl named Margo was lying with the coffee cup named evandros on her hands watching Scroutz dancing the lake of swans. That was so funny!

Next to her, Pan was seating - the ancient Greek god - with his legs shaping a golden double p. He was singing a song called venceremos in La-minore tone. When he saw me he stopped singing and said: welcome to Flame story my friend, I know it looks strange but you can blame the moon. Shout Fegia loud and break the silence of the cloud, whisper neni to the air and di-ne-tou nobody cares.

Suddenly I realized that I was standing by the see. But how strange it was, a dark blue velvet see. A sea without bridges but with people walking all over it. The bad wolf, with the little red hiding hood on his back, was leading. She was holding a red poppy. Beside them Leviathan was swimming along with the crazy man of the village. The latter waved at me, asking me to follow him. He wanted to take me to a field of dreams full of butterflies, where the air smells like a woman and the ground is full of chamomile.

Then the dreamer angel left me and I woke up.
This was the moment that I realized how much I have missed you all.
It’s nice to be back.

PS: Sorry for writing in English but how can I translate
greenspi ?
PS2: Kiss to
Dorothy and all of you.

Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2009

Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2009

Το Τεπανγιάκι το βαθύ!

Δεν με έπιανε ο ύπνος με τίποτα. Όλα τα δοκίμασα, μπάνιο με λεβάντα, γαλατάκι ζεστό ήπια, διάβασα μπας και με πάρει ο ύπνος, προβατάκια μέτρησα καμιά πεντακοσαριά να πηδάνε τον φράκτη τίποτα σας λέω δεν έπιασε.
Και στο τέλος μου έμεινε ένα: η τηλεόραση και ναι έκανα το λάθος και την άνοιξα και ο κόσμος του τηλεμάρκετινγκ μπήκε στη ζωή μου.
Πιστωτικές να έχεις και ως το πρωί θα τις έχεις φουλάρει στο maximum αγοράζοντας τα απαραίτητα για κάθε νοικοκυριό.

Ζήλεψα που εγώ δεν είχα το «Τεπανγιάκι» το βαθύ. Αυτό είναι ένα τηγάνι το οποίο τα κάνει όλα. Βράζει, τηγανίζει, ψήνει και όλα αυτά χωρίς λάδι σε χρόνο μηδέν. Βέβαια πιάνει τον πάγκο ολόκληρο αλλά χαλάλι του γιατί μαζί με ένα Τεπανγιάκι βαθύ σου κάνουν δώρο και ένα ρηχό τεπανγιάκι ! Και με 2 τεπανγιάκι στο σπίτι ποιος με πιάνει!!

Το επόμενο ήταν συγκλονιστικό. Κολιέ με μαύρα μαργαριτάρια. Ξέρετε αυτά που φοράει και η Γιάννα Αγγελοπούλου. Ε λοιπόν εγώ αυτήν δεν την είχα για τόσο φθηνιάρα. 79€ το έδιναν το κολιέ με δώρο μάλιστα ένα ασορτί ζευγάρι σκουλαρίκια. Και μετά σου λένε ότι ξοδεύει λεφτά η γυναίκα! Ψέματα, από την τηλεόραση τα παραγγέλνει, σιγά μη τρέχει στα παρίσια να τα αγοράζει.

Είδα και την Cindy Crawford το μοντέλο την θυμάστε? Αυτή πουλούσε μια σειρά από κρέμες, που πάντα φορούσε, και τις φτιάχνουν από ένα υλικό που το έχουν τα σαλιγκάρια για να επουλώνουν τις πληγές τους. Χωρίζει το σαλιγκάρι από την καλή του? αυτή την κρέμα φοράει επουλώνει τη πληγή του και βουρ για άλλο γκομενάκι! Και παρασκευάζετε στη Γαλλία αυτή η κρέμα, από γαλλικά σαλιγκάρια όχι από τα δικά μας τα παρακατιανά που χωρίζουν και δεν επουλώνουν τις πληγές τους και σέρνονται σαν τον Ορέστη Μακρή με μια μπουκάλα στο χέρι!

Εκεί κοντά στις 5 το πρωί μια κυρία προσπαθούσε να με πείσει να αγοράσω ένα πιεσόμετρο Happy Life το οποίο κάνει για τα πάντα. Μετράει πίεση, παλμούς, ζάχαρο, χοληστερίνη, προστατεύει από τον προστάτη και στο ελεύθερο του χρόνο ρίχνει και ένα μουσακά στο φούρνο. Και φυσικά με δώρο ηλεκτρονικό θερμόμετρο και, προσέξτε την λεπτομέρεια, τσαντάκι μεταφοράς παρακαλώ. Να το μεταφέρω που το πιεσόμετρο με το θερμόμετρο παρέα, στο kiku για σούσι?

Και άντε τα μαργαριτάρια και το πιεσόμετρο δεν τα ήθελα, όταν όμως έπεσα πάνω στον κύριο Ντανιέλ να πουλάει ένα μασαζοκορσέ που σε παίρνει Σαμιωτάκη και σε μετατρέπει στο μοντέλο Gizel λύγισα. Το θέμα είναι να μπεις μέσα, έτσι και τον βάλεις μετά όλα τα αρσενικά στα πόδια σου θα σούρνονται σαν τα σκουλήκια και εσύ θα το παίζεις άνετη και δύσκολη και ωραία. Τον μασαζοκορσέ αυτόν μπορείς να τον φοράς και ενώ μαγειρεύεις ενώ πας στη λαϊκή και ενώ μαντάρεις τις κάλτσες του αχαΐρευτου. Θα μου πείτε πότε έραψε κάλτσα η Gizel? Ιδέα δεν έχω εκείνο που ξέρω είναι ότι φοράει τον μασαζοκορσέ!

Από τις επτά το απόγευμα έχω αρχίσει να πίνω καφέδες φίλοι μου διότι σήμερα πρέπει να ξενυχτίσω, γιατί θέλω να συνεχίσω το shopping μου! Στο ενδιάμεσο έριξα και ένα γουρούνι ολόκληρο στο τεπανγιάκι χωρίς λάδι να ετοιμάζετε να έχω να τσιμπήσω!

Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2009

ΤΟ ΦΕΤΙΧ ΜΟΥ!


Σας έχω πει το φετίχ μου? Τι είναι αυτό που με ανεβάζει? Που από ένα κουρέλι μπορεί να με κάνει βασιλιά στην Πόλη?
Έχει όνομα και λέγετε Βεατρίκη. Ναι, ναι γυναίκα στη μέση πάλι. Είναι που λέτε αυτό το πλάσμα με το οποίο έχω μια σχέση λατρείας και ευτυχώς και εκείνη δείχνει να με συμπαθεί το ίδιο.

Την προηγούμενη εβδομάδα σε μια τηλεφωνική μας συνομιλία μου είπε «ξέρεις κάτι? εντέλει είσαι άσχετος από μηχανήματα και τεχνολογία άσε θα το κάνω μόνη μου» και θα μου πείτε που είναι το παράξενο?
Το παράξενο είναι ότι είναι η ανιψιά μου και είναι μόλις πέντε ετών και μου την είπε!

Ότι έχει να κάνει με μηχανήματα το παίζει στα δάχτυλα της. Μου κάνει μαθήματα χρήσης υπολογιστή. «Κοίτα θείο βρίσκω το αρχείο, πάω το ποντίκι πάνω του το επιλέγω με κλικ, πατάω enter και μου το ανοίγει» (της είναι δύσκολο το διπλό κλικ)!

Μου κάνει και μαθήματα αγγλικών και εκεί πρέπει να το παραδεχθώ ότι ενώ τα τελευταία τριάντα χρόνια μιλάω άπταιστα την Αγγλική στη προφορά δεν την πιάνω, Όχι βρε θείο δεν είναι κάου η αγελάδα είναι κόου περισσότερο όμικρον λιγότερο άλφα. Τώρα έχει βαλθεί δε να μάθει Αγγλικά στη γιαγιά της. Του κουτρούλη ο γάμος γίνετε, «Γιαγιά δε με προσέχεις ιέλοου είπαμε όχι γγιέλοου».

Δεν θα μιλήσω για άποψη στις τέχνες: «θείο πήγα με το σχολείο και είδα μια έκθεση ζωγραφικής του Παύλου. Εσύ τον Παύλο τον ξέρεις θείο? Είναι ένα ζωγράφος που κάνει πολλές γραμμές στους πίνακες του με χρώματα, εμένα μου άρεσε»!

Στη μουσική δε επίσης άποψη: «Μου αρέσουν τα τραγούδια από την ταινία Mamma mia θείο αλλά μου αρέσουν πιο πολύ από τους Abba». Οι Abba ήταν το σκαλί για να ξεπεράσει τον Χατζηγιάννη την Πρωτοψάλτη και τον Σάκη φυσικά.

Είναι και κατά καιρούς και μαγείρισσα τρομερή. «Θείο να περάσεις το απόγευμα γιατί έκανα σ–πανακότα, αυτή με τη ζελατίνη το γλυκό όχι την άλλη με το σπανάκι»!

Είναι και sports woman η άτιμη. Επέλεξε το τένις σαν άθλημα και έχει απίστευτη πλάκα να την δείτε διότι είναι πιο κοντή από το δίχτυ του γηπέδου και έχει ένα τσαμπουκά που αφήνει τον δάσκαλο της άφωνο «πάλι διάλλειμα για νερό θα κάνουμε? Κουραστήκατε κύριε?»

Έχει δε πλήρη ενδυματολογική άποψη, και είναι απίστευτη κοκέτα σαν θηλυκό το τρομερό είναι ότι κάνει και σωστούς συνδυασμούς. Το ανησυχητικό είναι όμως ότι έχει μάθει να ξεχωρίζει τη Ζara από την Prada.

Από υποχρεώσεις άλλο τίποτα την παίρνω τηλέφωνο για να κανονίσουμε να βρεθούμε και είναι όλο «Όχι αύριο μας έχει καλέσει ο Χ.. μεθαύριο είναι τα γενέθλια της Ψ.. το Σάββατο ίσως αλλά νωρίς γιατί το μεσημέρι θα πάω για φαγητό με τους Ζ… ούτε η ατζέντα του πρωθυπουργού δεν είναι τόσο φορτωμένη.

Τις αρέσει να ξεφυλλίζει περιοδικά με κοσμικά και να αναγνωρίζει φάτσες με αποτέλεσμα πριν από 2 χρόνια και ενώ είναι με τη μαμά της και περιμένουν να ανάψει φανάρι για να περάσουν απέναντι με το που ανάβει πράσινο γυρνά και λέει στη μαμά της «Αρναούτογλου! Πού είναι ρωτά η μαμά της ? Γυρνά με το υφάκι το τρομερό και της απαντά: Άναψε ο Γρηγόρης βρε μαμά περνάμε»!!

Ξέρετε όμως πιο είναι το καλύτερο μου να την παίρνω στο κτήμα και να την βάζω να κάνει όσα δεν μπορεί στην πόλη. Κουβαλάμε ξύλα στο σπίτι, ποτίζουμε τα λαχανικά και μαζεύουμε στα καλάθια μας όσα θα χρειαστούμε για το φαγητό, ποτίζει τα λουλούδια και καθαρίζουμε το κτήμα, πάμε και ταΐζουμε σκυλιά, γατιά και κότες, μαζεύουμε λουλούδια και κάνουμε συνθέσεις, ζωγραφίζουμε παρέα στη βεράντα (εγώ πάντα κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της) και φυσικά της περνώ σιγά σιγά το μικρόβιο των κρασιών και του αμπελιού μια και είναι δεδομένο ότι στα δικά της χέρια θα περάσει όλο αυτό και κατά πάσα πιθανότητα στη συνέχεια θα ρευστοποιηθεί για να γίνει Prada παπουτσάκια και αξεσουάρ!

Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2009

Proximidade! I want to thank my....


I want to thank my parents, my family, my director and above all god for giving to me this pleasure….
Τι ήταν αυτό που μου κάνατε?
Άντε να τρέχω να ραφτώ τώρα βραδιάτικα! Που να κλείσω τέτοια ώρα κομμωτήριο για μαλλί και αισθητικό για χαλάουα? Που να βρω μανικιουρίστα και πώς να πείσω τον Manolo να ανοίξει το μαγαζί να αγοράσω τελευταία στιγμή γόβες!!!!
Πότε να προλάβω να γράψω τον λόγο μου και πότε να τυπώσω αυτόγραφα πάνω σε ολόσωμη ημίγυμνη φωτογραφία μου? Τι ώρα είναι η τελετή? Που?
Αχ τι ήταν αυτό που με βρήκε?

Κομμένη η πλάκα τώρα. Τι να πω? ανοίγω τον υπολογιστή και βλέπω έξι διαδικτυακούς φίλους να με έχουν βραβεύσει:
i_love_the_smile_on_your_face
Τα παπούτσια της Dorothy
DREAMER ANGEL
Χωρίς Γέφυρες
ΚΟΚΚΙΝΟΣΚΟΥΦΙΤΣΑ
DREAM

Τους ευχαριστώ και τις 6 και πολύ σοβαρά μιλώντας (πράγμα σπάνιο για εμένα) θέλω να ξέρετε ότι με κάνατε και αισθάνθηκα πάρα πολύ όμορφα. Πράγμα που θα πει ότι κάτι γίνετε εδώ κάτι όμορφο και σημαντικό!

Τώρα τι είναι το βραβείο χμ… διαβάστε:
Το βραβείο Proximidade περιγράφεται ως εξής:«Αυτό το blog επενδύει και πιστεύει στην εγγύτητα – την εγγύτητα στο χώρο, το χρόνο και τις σχέσεις.Αυτά τα blog είναι εξαιρετικά γοητευτικά.Αυτοί οι bloggers προσπαθούν να βρουν και να γίνουν φίλοι.Δεν ενδιαφέρονται σε βραβεία για την προσωπική τους άνοδο!Η ελπίδα μας είναι όταν κοπούν οι κορδέλες των βραβείων αυτών, να αναπαραχθούν ακόμη περισσότερες φιλίες.Παρακαλώ δώστε περισσότερη προσοχή σ’ αυτούς τους συγγραφείς!Αυτό το βραβείο για Blog, πρέπει να δοθεί σε οκτώ αγαπημένους σας bloggers, και οι οποίοι με τη σειρά τους, θα το προτείνουν πάλι με τη σειρά τους, σε οχτώ αγαπημένους bloggers ο καθ' ένας τους κ.ο.κ.»Proximidade is described as follows:"This blog invests and believes in PROXIMITY - nearness in space, time and relationships.These blogs are exceedingly charming.These kind bloggers aim to find and be friends.They are not interested in prizes for self-aggrandizement!Our hope is that when the ribbons of these prizes are cut, even more friendships are propagated.Please give more attention to these writers!This blog award should be sent to your favorite eight bloggers and they, in turn should forward to eight of their favorites"You should include the text for Proximidade (above) in your announcement blog.As I have to choose only eight, the Proximidade Award goes to:Καθώς έχω μόνο οκτώ να επιλέξω, απονέμω το βραβείο με τη σειρά μου στους:

http://a-kakies.blogspot.com/
http://xwrisgefures.blogspot.com/
http://margo-k.blogspot.com/
http://petaloyda-irini.blogspot.com/
http://olivetreegirl.blogspot.com/
http://olykoskaihkokki.blogspot.com/
http://kokiniklwstidemeni.blogspot.com/

Και τώρα τρέχω για να κλείσω για μπικίνι και μουστάκι.
Φιλιά.
Σας ευχαριστώ παιδιά, πολύ!

Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2009

BROTHERS IN ARMS


Τι πρωτότυπο μόλις μιλούσα με τον αδελφό μου στο τηλέφωνο!

Αδέλφια έχετε? Να τα χαίρεστε, εγώ έχω δύο την μικρή (μικρή δε τη λες στα 33), αλλά είναι μικρότερη από εμένα και τον μεγάλο.
Και όταν λέω μεγάλος μη τον φανταστείτε με μπαστουνάκι και μασέλα δίπλα στο κομοδίνο. 4 χρόνια η διαφορά μας.
Ο αδελφός μου που λέτε έχει απόλυτη εξάρτηση με την οικογένεια και το τηλέφωνο.

Ήταν μία περίοδος που με καλούσε στις επτά το πρωί.
Έλα καλημέρα. Τι κάνεις? Κοιμάμαι.
Α ναι? Και τι νέα? Κοιμάμαι.
Α να και εγώ νωρίς ξύπνησα και είπα να δω αν είσαι καλά. Κοιμάμαι.
Τι έκανες εχθές το βράδυ? Κοιμάμαι.
Tουτ… τουτ… τουτ… εδώ το έκλεινα πάντα.

Ο ίδιος διάλογος για 2 χρόνια, κάθε πρωί. Και μη φανταστείτε ότι είμαι εγώ ο κακός και ενώ αυτός ενδιαφέρετε εγώ τον παραμαζεύω. Με καλεί κατά μέσο όρο 10 με 15 φορές την ημέρα, βγαίνουμε τουλάχιστον 2 φορές την εβδομάδα παρέα και έχουμε περάσει όλα τα σαββατοκύριακα της ζωής μας μαζί!

Λέω να βγω μια βόλτα ο άνθρωπος, το μυρίζετε στο πεντάλεπτο και ας μένει στην άλλη πλευρά της πόλης.
Πού είσαι? Πάω μια βόλτα με το αυτοκίνητο ως τη Κερκίνη.
Ο καιρός πως είναι? Βρέχει.
Βενζίνη έβαλες? Έβαλα.
Τα λάδια τα έλεγξες πριν ξεκινήσεις? Τα έλεγξα.
Γλιστρά ο δρόμος? Όχι
Έχει ομίχλη? Όχι
Σε ποιο χιλιόμετρο είσαι? Στο 71.
Μετά τη μεγάλη κατηφορική στροφή? Ναι.
Να προσέχεις στα 582 μέτρα μετά προχθές είχε πέσει ένα τελάρο από ένα φορτηγάκι !!
Τουτ… τουτ… τουτ…

Βγαίνω για φαγητό με «παρέα»
Έλα που είσαι? Έξω για φαγητό.
Α μάλιστα. Σε ποιο εστιατόριο? Στο Yamas.
Για ψαρικά ή κρεατικά? Ψαρικά.
Παρήγγειλες ? Τώρα προσπαθώ να αποφασίσω.
Το λαβράκι φρικασέ να πάρεις. Δεν θέλω λαβράκι.
Όχι αυτό θα πάρεις, άκουσε με ξέρω εγώ. Δεν θέλω λαβράκι είπα.
Καλά τότε να δοκιμάσεις τη σφυρίδα με πράσο, και για ορεκτικό…
Τουτ… τουτ… τουτ…

Και το κορυφαίο, είμαι σπίτι και λέω είναι από εκείνες τις σπάνιες ημέρες του χρόνου που, πώς να το πω με τρόπο? Που έχω πέσει συνοδευόμενος στο κρεβάτι (το είπε σωστά?) και χτυπά το τηλέφωνο. Το τηλέφωνο αν δεν το απαντήσω σημαίνει ότι θα παίρνει ως τη στιγμή που θα βεβαιωθεί ότι είμαι εν ζωή και δεν με πάτησε ελέφαντας στο κέντρο της πόλης.
Έλα τι κάνεις? Ε θα με πάρεις σε λίγο γιατί έχω παρέα.
Α ναι? Ποιοι ήρθαν ? Χμ.. ξέρεις είμαι στο κρεβάτι?
Αρρώστησες? Όχι ακριβώς πάρε με σε λίγο.
Καλά και εσύ άρρωστος άνθρωπος και κάλεσες κόσμο? Εκεί σπάω και ουρλιάζω. 'Όχι είμαι με παρέα στο κρεβάτι.
Α! ευτυχώς και πήγε ο νούς μου στο κακό, τι νέα λοιπόν?
Τουτ… τουτ… τουτ…

Κάπως έτσι είναι η ζωή μου με τον αδελφό μου ο οποίος σήμερα γιορτάζει και του εύχομαι τα καλύτερα και υγεία ( η δική μας κλονίζετε).
Και όσο για δώρο για άλλη μια φορά μου ζήτησε ένα Bluetooth!

Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2009

SAVOIR VIVRE - VRE!


Πρόσφατα δώρισα σε ένα φίλο, τον οποίο δεν αποκαλείς και ιδιαίτερα κοινωνικό και με κομψούς τρόπους άτομο, το βιβλίο του κου. Χρήστου Ζαμπούνη, Savoir Vivre. Το σκεπτικό μου ήταν να ξεστραβωθεί λίγο και καταφέρει να ρίξει καμιά γκόμενα (συγνώμη κύριε Ζαμπούνη) εννοούσα ώστε να τον βοηθήσω να αναπτύξει εκείνες τις ικανότητες οι οποίες θα τον βοηθήσουν στην ανεύρεση συμβίας!


Επί της ευκαιρίας λοιπόν ξαναδιάβασα το δικό μου αντίτυπο και βρήκα πολλά ενδιαφέροντα κομμάτια τα οποία θα ήθελα οπωσδήποτε να σας τα μεταφέρω διότι είμαι σίγουρος ότι η ζωή σας μετά την ανάγνωση τους δεν θα είναι η ίδια!
Επέλεξα από διάφορες κατηγορίες για να είστε καλυμμένοι σε κάθε περίπτωση.

Ο έρωτας. Είναι σημαντικό να τηλεφωνούμε την επομένη της ερωτικής επαφής, για να δείξουμε το ενδιαφέρον μας. Συνηθίζεται να τηλεφωνεί ο άνδρας στη γυναίκα, αν και στις ημέρες μας δεν αποκλείεται το αντίθετο.
Και εάν λέω εάν ήταν χάλια Χρήστο μου η εμπειρία και δεν θέλω να δείξω το παραμικρό ενδιαφέρον θα πρέπει πάλι να πάρω? Καλύτερα να πάρω τα βουνά.
Η κόμμωση. Μια κυρία δεν χτενίζεται δημοσίως.
Συγνώμη αλλά πότε είδατε εσείς καρέκλα κομμωτηρίου στο σύνταγμα?
Εμφάνιση. Μόνο σε δύο περιπτώσεις ένας κύριος εμφανίζεται γυμνόστηθος: όταν πηγαίνει να κοιμηθεί συνοδευόμενος (καταλάβατε τι θέλει να πει ο ποιητής) και στην παραλία.
Δηλαδή Χρήστο μου για να με εξετάσει παθολόγος με στηθοσκόπιο θα πρέπει να τον πιάσω γκόμενο και να τον πάω στο κρεβάτι ή να κρυολογήσω δεκαπενταύγουστο?
Τα παιδιά. Αποφεύγουμε, εάν έχουμε δώσει στο παιδί μας ένα υποκοριστικό, να το προσφωνούμε έτσι δημόσια (π.χ. «ζουζουνάκι μου, έλα εδώ»).
Ναι σωστά Χρήστο μου αλλά αν το παιδάκι έχει πάρει το όνομα της πεθεράς σου η οποία φέρει το ευφάνταστο όνομα Παρθένα, άντε εσύ να βρεθείς σε πάρκο και να φωνάζεις: παρθένα άσε κάτω το αγοράκι!
Τα λουλούδια. Τα λουλούδια του χωρισμού: εάν θέλουμε ο χωρισμός να είναι οριστικός και αμετάκλητος, προσφέρουμε έναν μεγάλο κάκτο σε πλαστική γλάστρα.
Οπότε αγαπητοί φίλοι αν δείτε το ταίρι σας από το ματάκι της πόρτας να έρχεται με κάκτο (και σε πλαστική γλάστρα διότι αυτή η λεπτομέρεια μάλλον κάνει τη διαφορά) το χάσατε το παιχνίδι, το φάγατε το κέρατο.
Στο τραπέζι. Εάν ο υψηλός προσκεκλημένος θέλει να σερβιριστεί ξανά, οι οικοδεσπότες τον μιμούνται και ας μη πεινούν, απλώς για να μη τρώει μόνος.
Και ερωτώ Χρήστο μου, εάν ο υψηλός προσκεκλημένος μου φέρνει στον Ντέμη Ρούσο εγώ θα τρώω ξανά και ξανά ώσπου να αποκτήσω χοληστερίνη?
Στη έξοδο. Εάν δεν είμεθα ευχαριστημένοι από μία παράσταση ή συναυλία, δεν είμεθα υποχρεωμένοι να χειροκροτήσουμε.
Συγνώμη και πάλι βρε Χρήστο μου, αλλά θέλεις να μου πεις ότι θα πρέπει να κάτσω ΩΣ το τέλος για να δείξω μη χειροκροτώντας ότι δεν το ευχαριστήθηκα? Και άντε εγώ να το κάνω η Ντενίση θα το προσέξει?
Στο γυμναστήριο. Εάν το όργανο που θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε είναι κατειλημμένο, περιμένουμε τη σειρά μας. Δεν αγχώνουμε κανένα ρωτώντας «πότε θα τελειώσει?»
Χρήστο μου αυτή τη παρατήρηση μπορούσες να τη βάλεις και στο κεφάλαιο Έρωτας!
Στο γήπεδο. Όταν οποιαδήποτε ελληνική ομάδα παίζει με οποιαδήποτε ξένη, πρέπει να υποστηρίζουμε την ελληνική.
Και εάν είμαι Γερμανός και μένω στο Βούπερταλ Χρήστο μου?
Στο τρένο. Δεν καθυστερούμε στις τουαλέτες πέραν ενός λογικού ορίου.
Χρήστο μου πότε μπήκες τελευταία φορά σε τουαλέτα τρένου και φοβάσαι μη καθυστερίσω. Καλύτερα να κάνω Αλεξανδρούπολη - Καλαμάτα και η φούσκα μου να γίνει μπαλόνι παρά να «καθυστερήσω σε τουαλέτα τρένου».
Και τέλος το καλύτερο.
Στο Άγιον Όρος. Απαγορεύεται η κολύμβηση, η ηλιοθεραπεία, τα τυχερά παιχνίδια, ο χορός τα τραγούδια, και τα κατοικίδια.
Εφραίμ είσαι σπίτι? Γιατί σε παίρνω και μιλάει!

Πριν κλείσω να σας πω προς αποφυγήν όποιας παρεξήγησης (και μήνυσης) ότι τον κύριο Ζαμπούνη έχει τύχει να τον γνωρίσω και είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος.
Η δουλειά του τόσο στο savoir vivre αλλά και σε όλες τις εκδόσεις του είναι άρτια και φέρει τη μοναδική γραφή του την οποία προσωπικά εγώ απολαμβάνω.

Το βιβλίο Savoir Vivre κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Φερενίκη

Τετάρτη 7 Ιανουαρίου 2009

ΑΠΡΟΣΚΛΗΤΟΙ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ

Το σκηνικό το ίδιο δεν αλλάζει.
Κρασί ερυθρό σήμερα, πολυθρόνα ΙΚΕΑ πάντα, υπολογιστής κενή οθόνη κλπ. Εντάξει έχω και μια μακαρονάδα να βράζει στο βάθος αλλά μη δίνετε σημασία θα τη βγάλω σε λίγο.

Πάλεψα με τη Δημουλά και διάφορά εξαιρετικά ποιήματα της. Τι πάλεψα δηλαδή? μαλλί με μαλλί πιαστήκαμε αλλά νίκησα και της είπα ότι όχι σήμερα δεν θα της κάνω τη χάρη δεν θα μιλήσω για απουσίες.

Πάνω που ξέμπλεξα μαζί της τσούπ… να’ σου ο Τάσος απέναντι μου, ο Λειβαδίτης ντε (φίλος από τα παλιά). Αχ όχι Τάσο μου όχι σήμερα δε θα σου μιλήσω για βιολέτες από Δευτέρα.

Μια στιγμή να σουρώσω τα μακαρόνια.
Οκ επέτρεψα.

Τι έλεγα? Α μάλιστα για τον Τάσο. Τον έστειλα και αυτόν, καλός χρυσός και άγιος αλλά όχι σήμερα.

Δε πρόλαβα να κλείσω τη πόρτα στον Τάσο και… ττζζζ το θυροτηλέφωνο. Ο Ελύτης είμαι να ανέβω? Εγώ τον ιάπωνα σιγή!
Ειμ' εγώ, μ' ακούς ? Σ' αγαπώ, μ' ακούς? να φωνάζει από το θυροτηλέφωνο αυτός, να ακούει και η γειτονιά να μου βγάλει το όνομα! Den katalaveni kirio Giorgo den einai edo ela arotera oki tora! Δεν νομίζω να το έπεισα αλλά δεν επέμενε και για ώρα και έφυγε.

Και φυσικά τελευταία μου ήρθε η femme fatal η γυναίκα που δε μπόρεσα ποτέ να αντισταθώ η λατρεμένη μου Πολυδούρη. Ε ναι θα το πω χωρίς καμία ντροπή και χωρίς αιδώ της είπα ότι έχω πονοκέφαλο, νομίζω ότι την πλήγωσα μάλιστα από το βλέμμα που μου έριξε φεύγοντας!

Και έμεινα μόνος λοιπόν και ξέρετε τι θα κάνω? Θα βάλω Μητροπάνο και θα χοροπηδήσω και θα τραγουδήσω ως τη στιγμή που θα χτυπήσει η πόρτα και θα είναι η κυρία Ειρήνη από το κάτω διαμέρισμα και θα μου πει ότι ενοχλώ βραδιάτικα! Έως εκείνη τη στιγμή όμως… «σ’αναζητώ… στη Σαλονίκη ξημερώματα».

Σάββατο 3 Ιανουαρίου 2009

2009

Ο ήχος από το κρασί να πέφτει μέσα στο ποτήρι μου. Η πολυθρόνα έρχεται να αγκαλιάσει το σώμα μου όπως πολύ καλά γνωρίζει. Και μια λευκή σελίδα στην οθόνη. Πρώτη του 2009 ανάρτηση… δύσκολη.

Να γράψω για τα έσω? Θα πονέσω και δεν το αντέχω και σήμερα.
Να γράψω για τα έξω? Πολλοί και καλύτεροι γνώστες τα σχολιάζουν.
Μήπως το χιούμορ να είναι πιο ασφαλής επιλογή? Ίσως αλλά αυτή η νωχελικότητα δεν με βοηθάει.
Ανάβω ένα τσιγάρο ακόμη με διπλή τη πρώτη τζούρα να φτάσει έως κάτω πλούσια. Μια γουλιά ακόμη κρασί να νεκρώσω τη σκέψη και όσα φέρνει στην επιφάνεια.

Θα ήθελα να είχα μια ανατολή απέναντι μου να με χρωματίσει και να κρατούσα όλα τα γαλάζια στα μάτια μου.
Να έχω ξαπλώσει στη γη με τα χέρια ανοικτά και να έπιανα μια νιφάδα χιονιού που δεν θα έλιωνε ποτέ.


Να περάσει ένα αεράκι και να μου μιλήσει για όσα είδε και φεύγοντας να πάρει τη ψυχή μου μαζί του, να την μεταφέρει εκεί που ανήκει.
Σε ένα τόπο που εύχομαι να μην έχει δει ξανά και να είναι τόσο όμορφα.
Οι νύχτες να μυρίζουν γιασεμιά.
Τα άστρα πολλά, να φέγγουν το διάβα μου.
Και οι στιγμές… να κρατούν για πάντα.