Δύσκολο πράγμα οι χωρισμοί και οι αποχωρισμοί. Πονάν και περισσότερο πονάνε γιατί το μυαλό γυρνάει πίσω και σκέφτεσαι όλα εκείνα που πέρασες παρέα, όλα όσα έζησες από κοινού.
Και ποιος είμαι εγώ που πίστευα ότι θα ξεγλιστρούσα από κάτι τέτοιο, ήρθε και για μένα η ώρα να τον αντιμετωπίσω τον αποχωρισμό!
Θα ήταν ψέμα να μην πω ότι δεν ζήσαμε απίθανα οι δυό μας. Πρωινά, μεσημέρια, απογεύματα, και βράδια πολλά βράδια όμορφα βράδια. Μουσικές ακούσαμε παρέα, dvd είδαμε παρέα, και πάντα με ένα δικό μας κώδικα χωρίς να σε ακούσω ποτέ να διαμαρτύρεσαι.
Και ποιος είμαι εγώ που πίστευα ότι θα ξεγλιστρούσα από κάτι τέτοιο, ήρθε και για μένα η ώρα να τον αντιμετωπίσω τον αποχωρισμό!
Θα ήταν ψέμα να μην πω ότι δεν ζήσαμε απίθανα οι δυό μας. Πρωινά, μεσημέρια, απογεύματα, και βράδια πολλά βράδια όμορφα βράδια. Μουσικές ακούσαμε παρέα, dvd είδαμε παρέα, και πάντα με ένα δικό μας κώδικα χωρίς να σε ακούσω ποτέ να διαμαρτύρεσαι.
Ξέρεις ήσουν δεδομένο για εμένα, πάντα μαζί. Δεν περνούσε από το μυαλό μου ότι θα ερχόταν αυτή η μέρα που θα ζήσουμε χώρια.
Μια ευχή θα κάνω μόνο να περάσεις όμορφα εκεί που πας. Και όσο για μένα μη στενοχωριέσαι το ξέρεις ότι την θέση σου δεν θα μπορέσει να τη πάρει κανείς από μέσα μου.
Και όσο για το επόμενο κεφάλαιο στη ζωή μου… ξέρω ότι θα είναι δύσκολο να το συνηθίσω αλλά πρέπει να τραβήξω μπροστά.
Αφιερωμένο στον υπέροχο κόκκινο καναπέ μου που μετά από τόσα χρόνια τον αποχωρίζομαι για ένα μεγαλύτερο, ολόλευκο για να ζωγραφίσω καινούργιες εικόνες πάνω του.
11 σχόλια:
βρε συ δεν παιζεσαι χαχαχα!!!γελαω με την ψυχη μου.....
Ax παπαρούνα μου,
μη γελας καθόλου! Αν μπορούσε να μιλήσει αυτός ο καναπές θα έριχνε κυβερνήσεις!!
Μας τρόμαξες καλέ!!
Είπα κι εγώ τι κρίμα χωρίζει από το αγαπημένο του ταίρι ο George!
Πόσο δίκιο έχεις όμως!
Καμιά φορά και τα άψυχα είναι τόσο δεμένα μαζί μας που παίρνουν κομμάτι από τη δική μας ψυχή και πονάει όταν τα αποχωριζόμαστε!
Μαριάνα μου,
μην αγχώνεσε δεν χώρισα απλά και μόνο γιατί... εξακολουθώ να είμαι ελεύθερος!
Ok και μόνος το παραδέχομαι!
Τι ιππότης! Ολόκληρη ανάρτηση για έναν καναπέ! Το σκέφτηκες καλά, όμως, για το λευκό? Μιλάω σαν νοικοκυρά τώρα (χαχαχα!).Σε βλέπω γρήγορα να κάνεις και δεύτερη αποχαιρετιστήρια ανάρτηση. Λερώνει πάρα πολύ εύκολα!
Dorothy,
χαλάλι του. κάθε σημάδι που θα αποκτά και κάτι θα σημαίνει.
Άσε που έχω κολλητό με καθαριστήριο.
Όσο για το ιππότης... αυτό με έφαγε!!
Χάθηκε να είμαι ένα απλό δουλικό και να περνάω όμοφα?
Δύσκολοι καιροί για ιππότες και για πρίγκιπες.
Χίλιες φορές βάτραχος!
George
Δεν πειράζει! Να χαίρεσαι τη μοναξιά σου! Καμιά φορά λένε πιο καλή η μοναξιά...
Και υπάρχουν άνθρωποι που ενώ δεν είναι μόνοι στην ουσία νοιώθουν μοναξιά εσωτερική! Και αυτό είναι το χειρότερο!
Μαριάνα,
έτσι ακριβώς είναι. Αυτό είναι το χειρότερο.
Να έχουμε ένα όμορφο Σαββατοκύριακο!
Βασικά είχα κι εγώ έναν αγαπημένο καναπέ -σε αυτόν ξάπλωνα κάποτε όπως γράφω και στην ιστορία του blog μου- και είπα κάποια στιγμή να τον βάλω στο νέο μου σπίτι, αλλάζοντας του απλά την ταπετσαρία. Τελικά απ'την πολλή χρήση -γιατί ήταν απίστευτα άνετος- ξεχαρβαλώθηκε και δεν έπαιρνε επισκευή. Το ύφασμα του έγινε κουβάρια για χαλάκια, το αφρολέξ πετάχτηκε γιατί είχε λιώσει και τα ξύλα του έγιναν προσάναμα στο τζάκι στο σπίτι του χωριού. Στενοχωρέθηκα που τον αποχωρίστηκα, αλλά δεν πήγαινε άλλο...
Αντίο αγαπημένε μου καναπέ! :P
Εντέλει κάθε σπίτι έχει και το δράμα του!!!
όχι, ο δικός μου θα πάει σε φιλικό σπίτι, ώστε να μπορώ να τον επισκέπτομαι και να χουχουλιάζω μαζί του όταν θα θέλω να αναπολώ!
Δημοσίευση σχολίου