ΗΡΘΕ ΒΟΡΙΑΣ, ΗΡΘΕ ΝΟΤΙΑΣ

Τρελός αέρας σήμερα εδώ στη Θεσσαλονίκη. Ευτυχώς το έκοψα στον πόντο το μαλλί χθες και γλύτωσα το μαστίγωμα.
Μου αρέσει ο δυνατός αέρας. Αρχικά γιατί καθαρίζει η ατμόσφαιρα αλλά και γιατί τα βράδια μου γεμίζουν με εκατομμύρια φωτεινά αστέρια.
Έφυγα νωρίς λοιπόν από την πόλη, μπήκα στο red bullet μου (το κατακόκκινο αυτοκίνητο μου είναι αυτό) πήρα καφέ, τσιγάρα και με το σούρουπο έφτασα θάλασσα.
Μέσα στη πόλη δε μπορώ να απολαύσω τον ουρανό, όμως όπου υπάρχει απουσία τεχνητού φωτός είναι μαγεία.
Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή λίγο φοβήθηκα μόνος μου τόσο μακρυά σε μία έρημη παραλία με τη θάλασσα να αφρίζει και το δάσος πίσω να ωρύετε. Σιγά σιγά όμως άρχισα να ξεχωρίζω τους ήχους και τις σκιές, ανακάλυψα ότι είναι φωτεινή η βραδιά και ξαφνικά ήμουν σε οικείο χώρο.
Κοντά σε ένα βράχο ξάπλωσα στην άμμο, άναψα το πρώτο τσιγάρο και άφησα τον αέρα να με «εξαγνίσει». Πάντα είχα την αίσθηση ότι ο δυνατός άνεμος μου αφαιρούσε ότι αρνητικό και ότι με βάραινε. Βέβαια το φυσικό είναι όχι μόνο να παίρνει ο άνεμος αλλά και να φέρνει.
Και ξαφνικά φλαπ… «Πάτα θτη μάπα» που λέει και ο γιός ενός φίλου. Πάρτα λοιπόν στη μάπα όσα κάνεις ότι δεν βλέπεις, όσα πίστευες ότι έκλεισες και όσα όχι φώναξες στον εαυτό σου!
Και ήμουν εκεί μόνος με την άμμο, τη θάλασσα, τα αστέρια, ένα φεγγάρι φέτα λεμονιού, τον καφέ και τα τσιγάρα μου.
Έβγαλα παπούτσια, σήκωσα μπατζάκια και άφησα το κύμα που έσκαγε να μου βρέξει τις πατούσες και στη συνέχεια από απροσεξία μου… να με λούσει ένα πιο δυνατό κύμα ως την μέση. Πάει ο συλλογισμός, πάει ο ρομαντισμός, πάει όλη η μαγεία, πάνε οι σκέψεις. Ποιος με καταράστηκε?
Άρον άρον λοιπόν επιστροφή στο σπίτι, μούσκεμα ως το κόκαλο.
Παρόλα αυτά στην επιστροφή μου τραγουδούσα ένα αγαπημένο μου τραγούδι το οποίο ακούω και αυτή τη στιγμή από τη φωνή του Μάνου: «Ήρθε βοριάς, ήρθε νοτιάς».
Σας αφήνω να το απολαύσετε σε μιά διαφορετική εκτέλεση και εγώ πάω να πάρω κανένα αντιπυρετικό!

http://www.youtube.com/watch?v=o4zspuDHo_Q