THE INVISIBLE CAR!

Δεν ξέρω πως έγινε αυτό αλλά ξαφνικά το αυτοκίνητο μου έγινε αόρατο! Ναι, ναι, το ξέρω δισεκατομμύρια δολαρίων έχουν ξοδευτεί από αυτοκινητοβιομηχανίες για να το καταφέρουν αλλά τζίφος και εγώ μέσα σε ένα απόγευμα χωρίς να ξοδέψω δεκάρα απέκτησα το αόρατο αυτοκίνητο.

Να σας εξηγήσω όμως πως έγινε για να μην έχετε την απορία ζωγραφισμένη στο μάτι. Κατεβαίνω χαρωπός που λέτε, με μέση ωριαία ταχύτητα τα 30 ιλιγγιώδη χιλιόμετρα, μία αγνώστου ταυτότητος οδό εις την εξωτική Καλαμαριά.

Εκεί λοιπόν που το τρανζίστορ έπαιζε τα Αμερικάνικα βγαίνει από τα αριστερά μου και διασχίζει ΚΑΘΕΤΑ τον δρόμο με ένα Zastava (ναι υπάρχουν ακόμη) μία κυρία με κοντό λευκό αγορέ μαλλί. Ούτε stop είδε, ούτε εμένα είδε, ούτε τον χάρο είδε – διότι τον είδα εγώ για δευτερόλεπτα του συστήθηκα και έτσι χωρίς ένα αντίο έφυγε – και ο χάρος και η κοντομαλλούσα.

Εκεί που πάω να συνέλθω και αναρωτιέμαι μα είναι δυνατόν? στα δέκα μέτρα παρακάτω ένας κατά τα άλλα συμπαθέστατος παππούλης ξεπαρκάρει την bmw του χωρίς να ανάψει ένα φλασάκι, χωρίς να κοιτάξει ένα καθρεπτάκι, και δεν φτάνει που ξεπαρκάρει κάνει και επιτόπια ΑΝΑΣΤΡΟΦΗ μπροστά μου μαρσάροντας διότι η κατεύθυνση που είχε παρκάρει προφανώς δεν τον βόλευε για να πάει στη γκομενίτσα στο ΑΧΕΠΑ. Αυτός όμως είχε την ευγένεια, ακούγοντας τα φρένα μου να στριγγλίζουν να γυρίσει και να μου πει δεν σας είδα χίλια συγνώμη.

Εκεί άρχισαν να μου μπαίνουν ιδέες ότι το αυτοκινητάκι μου ίσως να είναι αόρατο. Μου το επιβεβαίωσε σε κλάσματα δευτερολέπτου ένα καροτσάκι με ένα παιδί που βγήκε ανάμεσα από 2 παρκαρισμένα αυτοκίνητα στη ΜΕΣΗ του δρόμου και από πίσω ακολουθούσε χαρωπή η μητέρα του άμοιρου αυτού παιδιού. Ούτε αυτή με είδε αρχικά και στον ήχο της κόρνας κατάλαβε την παρουσία του αυτοκινήτου μου στον δρόμο. Διότι που ξανακούστηκε αυτοκίνητο στο δρόμο, τα αυτοκίνητα είναι για τα σαλόνια, για το πατάρι δίπλα στο θερμοσίφωνα, ή στο τσακίρ κέφι στην πυλωτή!

Πλέον ήμουν σίγουρος ότι το κατακόκκινο αυτοκίνητο μου ήταν αόρατο! Η αρχική μου σκέψη ήταν πως θα μπορούσα να το εκμεταλλευτώ αυτό? Να τρέχω στην εθνική με 250 και να μην με φωτογραφίζουν? να χρησιμοποιώ το αυτοκίνητο σε ληστείες, να είμαι παρκαρισμένος από έξω να μπαίνω μέσα με το σακί με τε € και αυτοί να αναρωτιούνται μα που πήγε? Ή να το πουλήσω στην cia και να το στέλνουν στην μέση ανατολή να κόβει βόλτες?

Μετά επικράτησε η λογική και σκέφτηκα να πάω να το παρκάρω κάπου και να μην το ξαναχρησιμοποιήσω ποτέ, γιατί δεν ξέρω αν φταίνε τα έξτρα οικονομικά μέτρα, ή ίσως οι εξαιρετικά υψηλές θερμοκρασίες αλλά ο κόσμος έχει λαλήσει.