Άλλος ένας σταθμός

Είναι μερικές φορές που κάποιες αναχωρήσεις από τη ζωή μας δεν τις επιλέγουμε. Όλες μας πονάνε και όλες μας διδάσκουν.

Πιο σκληρές όλων είναι αυτές που γίνονται κάθετα, απότομα και δεν σου δίνουν την δυνατότητα όχι μόνο να προετοιμαστείς αλλά ούτε καν να πεις ένα αντίο να προσέχεις.

Ο καθένας το αντιμετωπίζει διαφορετικά. Άλλος πίνει, άλλος πάει αμέσως παρακάτω να καλύψει το κενό, άλλος το μπλοκάρει και σφυράει αδιάφορα χαρωπούς σκοπούς.

Εγώ όσο περίεργο και αν φαίνεται πρέπει να βρεθώ σε πλατφόρμα σιδηροδρομικού σταθμού. Να καθίσω, να ανάβω τα τσιγάρα το ένα πίσω από το άλλο και να αποχαιρετώ.

 

 Έτσι το βγάζω από μέσα μου το παράπονο. Μιλάω, λέω, όσο περίεργο και αν σας φαίνετε ακούω επίσης και στο τέλος δίνω τις ευχές μου για την όποια διαδρομή και εάν αποφάσισε η απώλεια μου να ακολουθήσει.

 

Πάντα περιμένω, όση ώρα και να χρειαστεί, να φανεί το πρώτο τραίνο που θα περάσει. ‘Όταν φανεί του φορτώνω το μέχρι χθες παρόν μου και αυριανή μου ανάμνηση και φεύγω.

 
Γιατί θα αναρωτηθεί κάποιος?

Γιατί έτσι πρέπει να γίνονται τα πράγματα. Πρέπει να βλέπεις τη πλάτη κάποιου όταν φεύγει, όπως ακριβώς είδες την θωριά του όταν πρωτοήρθε.