ab-see: Αυγούστου 2012

Τρίτη 28 Αυγούστου 2012

I hate you!

Ok το ξέρω θα μου κόψετε την καλημέρα οι περισσότεροι . Ίσως να βγάλουν και ένταλμα σύλληψης μου, ίσως ακόμη και να μου απαγορεύψουν την έξοδο απο την χώρα και να δημευσουν όλη μου την περιουσία αλλα θα το πω και θα το δηλώσω εδώ δημόσια και ότι θέλει ας γίνει..

ΜΙΣΩ ΤΙΣ ΡΑΚΕΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΡΑΚΕΤΟΠΑΙΚΤΕΣ!

Το είπα το έβγαλα απο μέσα μου. Μη δώ ρακέτα και μύγα επίσης έξαλλος γίνομαι. Τι κατάρα και αυτή Θεέ μου. Σατ κιουτ πατ κιουτ όλη η Ελλάδα στην παραλία. Και όταν λεω στην παραλία δεν εννοώ εκει πίσω στην ανοικτοσιά, όχι όχι μπροστά στο κύμα, μπροστά στην σεζ λονκ μου, μπροστά στα μούτρα μου, μερικές φορές και πάνω στα μούτρα μου.

Γιατί αγαπητέ φίλε και αγαπητή φίλη ;

Ποιος σου είπε ότι ήρθα στην παραλία για να ακούω το τακα τουκα και ουχι το κυμματάκι ;

Ποιος σου είπε ότι ήρθα στην παραλία για να μου πετάς μπάλες στο κεφάλι?

Ποιος αλήτης επίσης σου είπε ότι ήρθα εδώ για να λουζεις με άμμο σε κάθε σου μλονζον?

Και τέλος ποιός αλήτης σου είπε ότι παίζοντας δυο ώρες την ημέρα επι επτά ημέρες που διαρκούν οι διακοπές σου θα χάσεις τα 74 έξτρα κιλά που έβαλες την τελευταία εικοσαετία ? όχι φίλε μου χρειάζεται κάτι παραπάνω απο αυτό.

Δεν ζητώ πολλά ολίγον σεβασμό. Οι παραλίες είναι δημόσιος χώρος δεν είναι η σάλο τραπεζαρία σου να κανεις ότι γουσταρεις.

Διοτι αν γουσταρεις γιατι δεν παίζεις στο μπαλκόνι σου? στο δρόμο κάτω απο το σπίτι σου? νοικιάσε ένα γήπεδο επίσης, του τένις κανεις δεν θα σου πει τίποτα.

Αλλά πάνω απο όλα ασε εμένα στην ησυχία μου να απολάμβανω τον ήλιο το αεράκι και την θάλασσα.

Τρίτη 7 Αυγούστου 2012

THE INVISIBLE CAR!

Δεν ξέρω πως έγινε αυτό αλλά ξαφνικά το αυτοκίνητο μου έγινε αόρατο! Ναι, ναι, το ξέρω δισεκατομμύρια δολαρίων έχουν ξοδευτεί από αυτοκινητοβιομηχανίες για να το καταφέρουν αλλά τζίφος και εγώ μέσα σε ένα απόγευμα χωρίς να ξοδέψω δεκάρα απέκτησα το αόρατο αυτοκίνητο.

Να σας εξηγήσω όμως πως έγινε για να μην έχετε την απορία ζωγραφισμένη στο μάτι. Κατεβαίνω χαρωπός που λέτε, με μέση ωριαία ταχύτητα τα 30 ιλιγγιώδη χιλιόμετρα, μία αγνώστου ταυτότητος οδό εις την εξωτική Καλαμαριά.

Εκεί λοιπόν που το τρανζίστορ έπαιζε τα Αμερικάνικα βγαίνει από τα αριστερά μου και διασχίζει ΚΑΘΕΤΑ τον δρόμο με ένα Zastava (ναι υπάρχουν ακόμη) μία κυρία με κοντό λευκό αγορέ μαλλί. Ούτε stop είδε, ούτε εμένα είδε, ούτε τον χάρο είδε – διότι τον είδα εγώ για δευτερόλεπτα του συστήθηκα και έτσι χωρίς ένα αντίο έφυγε – και ο χάρος και η κοντομαλλούσα.

Εκεί που πάω να συνέλθω και αναρωτιέμαι μα είναι δυνατόν? στα δέκα μέτρα παρακάτω ένας κατά τα άλλα συμπαθέστατος παππούλης ξεπαρκάρει την bmw του χωρίς να ανάψει ένα φλασάκι, χωρίς να κοιτάξει ένα καθρεπτάκι, και δεν φτάνει που ξεπαρκάρει κάνει και επιτόπια ΑΝΑΣΤΡΟΦΗ μπροστά μου μαρσάροντας διότι η κατεύθυνση που είχε παρκάρει προφανώς δεν τον βόλευε για να πάει στη γκομενίτσα στο ΑΧΕΠΑ. Αυτός όμως είχε την ευγένεια, ακούγοντας τα φρένα μου να στριγγλίζουν να γυρίσει και να μου πει δεν σας είδα χίλια συγνώμη.

Εκεί άρχισαν να μου μπαίνουν ιδέες ότι το αυτοκινητάκι μου ίσως να είναι αόρατο. Μου το επιβεβαίωσε σε κλάσματα δευτερολέπτου ένα καροτσάκι με ένα παιδί που βγήκε ανάμεσα από 2 παρκαρισμένα αυτοκίνητα στη ΜΕΣΗ του δρόμου και από πίσω ακολουθούσε χαρωπή η μητέρα του άμοιρου αυτού παιδιού. Ούτε αυτή με είδε αρχικά και στον ήχο της κόρνας κατάλαβε την παρουσία του αυτοκινήτου μου στον δρόμο. Διότι που ξανακούστηκε αυτοκίνητο στο δρόμο, τα αυτοκίνητα είναι για τα σαλόνια, για το πατάρι δίπλα στο θερμοσίφωνα, ή στο τσακίρ κέφι στην πυλωτή!

Πλέον ήμουν σίγουρος ότι το κατακόκκινο αυτοκίνητο μου ήταν αόρατο! Η αρχική μου σκέψη ήταν πως θα μπορούσα να το εκμεταλλευτώ αυτό? Να τρέχω στην εθνική με 250 και να μην με φωτογραφίζουν? να χρησιμοποιώ το αυτοκίνητο σε ληστείες, να είμαι παρκαρισμένος από έξω να μπαίνω μέσα με το σακί με τε € και αυτοί να αναρωτιούνται μα που πήγε? Ή να το πουλήσω στην cia και να το στέλνουν στην μέση ανατολή να κόβει βόλτες?

Μετά επικράτησε η λογική και σκέφτηκα να πάω να το παρκάρω κάπου και να μην το ξαναχρησιμοποιήσω ποτέ, γιατί δεν ξέρω αν φταίνε τα έξτρα οικονομικά μέτρα, ή ίσως οι εξαιρετικά υψηλές θερμοκρασίες αλλά ο κόσμος έχει λαλήσει.